West-Afrika I (2004)

GAMBIA EN SENEGAL

Mijn tweede keer Afrika was met Arnoud naar GAMBIA & SENEGAL. In een impulsieve bui een vlucht+resort voor twee weken geboekt voor geen geld. Met dat resort als basis wilden we rond gaan reizen.
De vlucht over de Sahara in Marokko en Mauritanië was schitterend en bij de landing leek het bijna alsof we in de Gambia-rivier gingen landen. Op de luchthaven belaagd door tientallen mannetjes die je tas wilden dragen, typische Afrikaanse chaos weer. En warm! Alsof je een subtropisch zwembad binnenloopt! Geweldig om weer baobabs, palmbomen, hutjes langs de weg, zwaaiende kindjes en de rode aarde te zien!
We hadden ons eigen hutje in Kotu, hotel Palm Beach. Het viel ons het meest op dat er zo enorm veel 'hustlers' en 'bumsters' achter je aan lopen overal. Tijdens een wandelingetje op het strand heb je zo zes van die lui om je heen die de oren van je kop lullen. Bijvoorbeeld om de reparatie van een kapotte djembee te repareren, nou dan ben je bij ons aan het verkeerde adres, want wij hebben nogal een hekel aan die dingen. Maar goed, we moesten vooral erg lachen dat we echt in Gambia met een Jul Brew aan het strand zaten, haha :D.
De volgende dag in Kololi geweest, dat is de enige plek van betekenis in de buurt. Hoog in palmbomen hingen plastic flessen voor de palmwijnproductie. We kochten wat tomaatjes bij een stomverbaasde mevrouw in haar 'volkstuintje' en zagen de vissers op het strand hun lange netten binnenhalen. Die dag gelijk flink verbrand onder de felle zon, dat ging goed met die harde zeebries. 's Avonds een prima domoda, een Gambiaans rijstgerecht (ideetje voor Knorr Wereldgerechten?) gegeten en de Champions League-finale tussen FC Porto en AS Monaco gekeken in Kololi. Bij die voetbalmaffe tent gelijk een Gambia-shirt gekocht haha:).
Na een veel te korte nacht werden we met 8 andere koppels opgepikt voor een tweedaagse trip door de binnenlanden die we geboekt hadden. Eerst naar hoofdstad Banjul, dat evenals de hoofdsteden elders op het continent één grote chaos was. Toen met de in Nederland afgedankte (!) ferry over de 12 km brede Gambia-rivier, die hier in de Atlantische Oceaan stroomt. Aan de noordkant hield het asfalt al snel op en werden we de rest van de dag door elkaar geschud op de dirtroads. We bezochten de prehistorische Wassu Stone Circles, de kleine Gambiaanse equivalent van Stonehenge. Ondertussen was het 40 graden en waren we blij met de airco in ons busje. We keken wat rond in lokale dorpjes, waar kindjes je hand vasthielden en de mensen onvoorstelbaar eenvoudig leefden. Net als de mensen daar, zorgden we dat we onder de mango-bomen schuilden tegen de verschroeiende zon. We zijn die dag helemaal naar Georgetown gereden, de oude slavenstad van de Engelsen. Overal geluiden van vogels, kikkers, krekels en apen. Diepe sporen van nijlpaarden waren zichtbaar in de modder van de rijstvelden. Met wat locals dronken we bier in een barretje, erg gezellig. En leuker dan zo'n dansgroep rond een vuur, hetgeen we 's avonds voorgeschoteld kregen. Ach ja, het hoort erbij. Toen ons brakke hutje binnen, waar ik de slechtste nacht ooit heb gehad. In feite bestond mijn 'bed' slechts uit een bos takken in een betonnen omhulsel, was het smoorheet, liep er allerlei ongedierte om en over ons heen en waren mijn ingewanden ook nog eens van slag van het eten en de hitte. Toen ik de volgende ochtend m'n ogen opende zat er een dikke kikker naast m'n hoofd! Tijdens de tour die we de volgende dag door Georgetown deden ging ik zelfs over m'n nek. Midden op straat, dat was dan wel weer grappig. Die dag ging met pieken en dalen, de dalen vooral als we weer over de aftandse wegen verder hobbelden. We zagen de slavenverblijven (met kettingen en al) waar elke week ongeveer 50 slaven werden afgevoerd naar de Nieuwe Wereld, en dat 300 jaar lang! :(.
Vervolgens deden we een boottocht langs de prachtig begroeide oevers. We zagen twee nijlpaarden, apen, eekhoorns, allerlei vogels en een varaan. Baobabs, mahonie-bomen, mango-bomen, dadel- en kokospalmen: wat groeit hier veel! Na weer een dansshow in een 'traditional village' en nog meer oeverloos geouwehoer van gids Mo kwamen we in Banjul, waar we gelijk de pizzeria indoken. Het gebodene daar bleek dermate goed dat we er nog vaak zouden terugkeren ;).De trip was zeker de moeite waard, we hadden bijna heel Gambia (het kleinste land op het vasteland van Afrika) gezien! Oorspronkelijk waren we van plan om ook een eind door Senegal en misschien wel naar Guinee-Bissau te trekken, maar daar zijn we snel van afgestapt. De hitte, de slechte wegen, de verrotte busjes en vooral alle gedoe met alle 'fixers' maken het onmogelijk in onze gelimiteerde tijd. Het is hier Greenwich-tijd, maar GMT staat hier voor Gambia Maybe Time! :D.
Met Bob the Guard, een zachtaardige man, zijn we later die week naar een heilige krokodillenpoel in Bakau gegaan, waar we die beesten zelfs hebben geaaid! Achteraf als je de foto's zo ziet best link eigenlijk haha :). In Banjul genoten van het uitzicht bovenop de Ark 22, opgericht ter ere van de geweldloze coup die de huidige president in 1994 pleegde. En natuurlijk over de veelkleurige en vooral veelgeurige markt gelopen, waar de gekste dingen te koop aangeboden werden. Toen door naar het Abuko natuurpark, waar de mahonie-bomen zo dik waren dat er een huisje in zou passen, waar lianen hingen en verschillende apensoorten door de cashewnootbomen sprongen. Middenin het park was een soort dierentuintje met enorme hyena's en met John, een leeuw uit nota bene de Beekse Bergen! Ga je helemaal naar Afrika: Nederlandse ferry, Nederlandse busjes, Nederlandse leeuw haha :D. Hij kreeg een embryo-kalfje als maaltijd en sprong nogal woest in de hekken, die nogal ver doorbogen...veel later hoorde ik dat hij ontsnapt en afgeschoten is. Goed dat wij daar niet bij waren ;).
Onderweg naar de Lamin Lodge zagen we een bushbuck in de bush. Nog wat bij de mangrovebossen gekeken, maar die vind ik altijd een beetje overgewaardeerd eigenlijk. Beetje saai hoor, afgezien van de vele watervogels dan. Bob wilde voor zijn tour geen geld accepteren ("It's from the heart"!), dus gaven we hem een zak rijst en een jerrycan bakolie, genoeg voor drie maanden eten. Want we hadden ook zijn eenvoudige huisje (wel van steen, maar op een koffer en een bed na zo goed als leeg) gezien en liepen binnen op de koranschool van zijn zoontje Lamin, alwaar twee docenten aan zes klassen tegelijk les gaven! Er hingen zes schoolborden aan de muren en zij liepen rondjes. Indrukwekkend. Lamin was helemaal het binkie omdat de witmannen speciaal voor hem kwamen haha. :).
Terug aan zee zagen we niet alleen veel te dikke blanke mannen met één of twee veel te jonge zwarte meisjes aan het strand, maar vooral veel te dikke blanke vrouwen met één of twee gespierde zwarte jongens. Door alle armoede krijg je dit soort vreemde vormen van emancipatie..:(
Elke dag wordt er bij eb op het strand gevoetbald; iedereen die een beetje een bal kan raken hoopt op een leven in Europa als profvoetballer. Ik deed een paar keer mee in m'n Batistuta-shirt en na een doelpunt noemden ze me allemaal Batigol haha :D. Zelf hebben ze ook allemaal leuke bijnamen las Mr Cool, Mr Hot, Bob the Fixer enzo. Sommigen liepen in Willem II-shirts omdat Cissé daar ooit speelde haha.

Via een Nederlands echtpaar belandden we later per taxi in het Marakissa Rivercamp, schitterend gelegen aan een riviertje in het uiterste zuiden van Gambia. We besloten door de dorpjes verder te wandelen op zoek naar de grens, maar die konden we niet echt vinden. Toen de mensen, die ons overal toelachten, echter "Ca va?" begonnen te roepen zijn we maar omgekeerd haha :). We sliepen in traditionele rondavels, gelukkig dit keer van beton en met horren. Er liepen een hond en een aap voortdurend te ravotten en ze vergezelden ons op een wandeling langs de rivier, erg grappig. Het landschap leek met al die rijstvelden wel wat op Zuidoost-Azië en we zagen ontzettend veel vogels, waaronder ijsvogels. De volgende dag met taxichauffeur Cham voor omgerekend twee maandlonen heen en weer naar Senegal gereden, hoewel we eerst verdwaalden op allerlei zandpaadjes in het bosrijke niemandsland tussen beide landen. En nee zeggen doen Afrikanen niet, dus iedereen stuurt je vrolijk weer een andere kant op. Pas toen we militairen met bazooka's zagen wisten we dat we in Senegal waren. Jarenlang was de Casamance in Zuid-Senegal toneel van bloedige opstanden, maar nu was het rustig. We hobbelden naar Diouloulou en namen onderweg soms ook andere mensen mee. Het bleek dat wij een oude smokkelroute hadden genomen, dus hebben we nergens een stempeltje gekregen. Bij eindbestemming Kafountine op een groot scheepswrak geklommen, dat lag weg te roesten in de golflijn. Ook bezochten we een muziek- en danssschool van een Senegalees die we ontmoetten. Het bleek dat de boel gesticht was door de Groningse stichting Baobab, zo bewezen krantenknipsels uit, ja echt, het Dagblad van het Noorden aan de muur! Wat is de wereld toch klein! :). Toen werd het tijd om terug te gaan naar de lodge. Leuk om even Frans te praten, maar verder verschilde dat deel van Senegal niet wezenlijk van Gambia. Heerlijk om weer bij ons hotel in het zwembad te duiken, koude Julletjes te drinken en weer een prima pizza soldaat te maken!
Later zijn we ook nog naar Noord-Senegal geweest. Eerst weer via de ferry naar Barra. In het midden van de rivier lieten we Vera-stickers uitwaaieren over de oceaan, ter nagedachtenis aan Lisette die twee jaar eerder iets zuidelijker met de Joola verongelukte. Op de ramvolle ferry bleven wij dus mooi bij de reddingsvesten staan. Aan de overkant in een voertuig gestapt dat in een heel erg ver verleden een taxi geweest moet zijn, maar waar nu alleen nog het karkas van over was en waarvan alle deuren en de achterklep telkens open vlogen. De chauffeur was ook zo gek als een deur en reed lachend en Mandinka babbelend dwars over alle potholes en soms ineens over zandpaadjes dwars door de bush. Bij de grens ditmaal wel stempels gehad en met een belachelijk dure taxi een eind landinwaarts gereden naar de Gite de Bandiala. Daar in het natuurpark gewandeld, waar we rode colobusapen zagen en een twee meter lange slang vastzat in een waterput. Terug in Gambia met een kleine pirogue naar Ginak Island, ook wel Paradise Island, gepeddeld, maar helaas geen dolfijnen of schildpadden gezien, alleen heel veel krabben. Toen weer in een taxi, die we meermalen uit het rulle zand moesten duwen.

In The Black&White Bar, een crappy barretje aan ons strand, hadden we afgesproken mee uit vissen te gaan . Dus (na als altijd drie uur wachten) samen met twee vissers in een klein bootje, waarvan de motor ook nog uitviel toen we een flink eind op de oceaan zaten. Met een doormidden gesneden petfles moesten we telkens water uit de boot scheppen. Ik werd voor het eerst van mijn leven zeeziek, maar dat kan ook komen door de afzakkertjes de avond ervoor ;). In de brandende zon vingen we in totaal 2 black grupa's, 1 botervis, 1 pijlstaartrog, 1 ugly fish en 1 krab. Leuk was wel dat Out en ik de grootste vingen haha. De bedoeling was dat de barmensen onze catch of the day tot een maaltijd zouden verwerken, maar er bleek weer allerlei afzetterij achter te zitten. Tegen alle afspraken in moesten we ineens extra lappen voor aas, voor alufolie, voor de rijst, voor van alles. Na veel gedoe hebben we één grupa met rijst en saus opgegeten en heb ik de botervis uit de keuken weggehaald en zijn we met ruzie vertrokken. Stelletje blowkikkers, zo wordt dat natuurlijk nooit wat met Gambia. De avond was weer goed toen we Bobs blije hoofd zagen toen we de vis aan hem gaven. Hij zei de volgende dag dat hij hem met de hele compound gedeeld had. Superaardige man, gelukkig zijn ze niet allemaal onbetrouwbaar.
In de rust van een voetbalwedstrijd in Serekunda, waar we met onze strandvoetballers heen gingen, checkten we even onze mail en kregen we het verschrikkelijke nieuws dat Elmers vader plotseling overleden was...echt ongelofelijk, we zaten te janken in het internetcafé en liepen er de rest van de vakantie steeds aan te denken. We baalden enorm dat we niet in Groningen waren om hem te steunen. Die laatste dagen waren dus erg onwerkelijk. :(
Op een souvenirmarkt een borstbeeld en een mooi versierd houten bakje gekocht om alle kleingeld van al mijn reizen in te bewaren. Men raadde ons af zelfstandig over die markt te dwalen, maar zoals wel vaker bleek dat weer zwaar overdreven. Verder onze huid nog negroïder laten bakken op het strand en voor onze laatste dalasi's wat eten en Jul Brews gekocht voor onderweg en voor Merino. Het leek net MTV Cribs aan onze pool, waar Mr Cool er nog een paar kitsche rapsongs ingooide, Mr Hot de schaarse aanwezigen in de microfoon bedankte ("Not forgetting Mr Ice and Mr Out"!) en Out de ene na de andere tegenstander van de tafeltennistafel mepte :).
De terugreis verliep voorspoedig, met mooi uitzicht op de Canarische Eilanden en lichtstad Parijs. Omdat we alleen met handbagage reizen konden we in Amsterdam in één keer door naar Merino. Met de allernieuwste, allersnelste en vooral allerduurste taxi van de vakantie naar hem toe gezweefd. Super dat we daar weer konden overnachten!
Weer thuis spookten er nog lang allerlei Afrikaanse beelden door mijn hoofd. Die twee weken leken wel een maand! De goedlachse mensen; jochies van 5 die zelfstandig met een ossenkar vol hout rijden (waar hun westerse leeftijdsgenootjes lopen te dreinen in de supermarkt dat ze meer snoep willen); mannen met oranje Unoxmutsen terwijl het bloedheet is; koeien die mango's uit de bomen happen; autokarkassen in de berm; een kerkhof op het strand van Banjul; gieren cirkelend boven de staatsgevangenis en gieren die aangereden vee langs de weg oppeuzelen; de opvallend schone en kleurrijke jurken; het stinkende geld; de chaos op de ferry; de reggae in de taxi's; het eindeloze gelul van mensen die iets van je willen en die nooit eens luisteren als jij iets van hén wilt; de stoffige voetbalveldjes tot in elk klein gehucht; de foute Hollanders die Frans Bauer bij het zwembad draaiden; kindjes die schalen cashewnoten op hun hoofd dragen om op het strand te verkopen; de loze checkpoints van de politie overal; de overweldigende natuur; de verzengende hitte; de zwaaiende kindjes langs de weg...voor een kalme, ontspannen vakantie kun je beter niet naar West-Afrika, maar je ziet er in twee weken meer dan in een jaar in Nederland! :D