Nederland (epiloog)

De rit naar Rivas toch maar per taxi gedaan, want de motor van de bus lag in onderdelen op straat verspreid wegens panne. In Rivas weer door behulpzame mensen naar de juiste chicken bus verwezen en voor de verandering met hoge snelheid richting Managua gescheurd. In de hoofdstad per taxi naar Barrio Martha Quezada, wat de 'backpackerwijk' heette te zijn, maar meer overkwam als een achterbuurt waar je 's nachts beter niet over straat kunt. Hetgeen later toch gebeurde ;)
Eerst nog even rondgelopen op de heuvel van het oude presidentiële paleis, in de burgeroorlog met de grond gelijk gemaakt. Eronder een fotoexpositie over de martelcellen (oa met zwarte panter en leeuwen!) en de linkse strijd van Sandino & co. Erbovenop een megagroot beeld van Sandino, overal in de stad goed zichtbaar en 's nachts verlicht. Het uitzicht op de stad, het Meer van Managua en de vulkaan Momotombo was prachtig. Slechts een handvol flats; na de vernietigende aardbeving van 1972 is de stad bewust laag gehouden. Erg groen ook, dus niet zo lelijk als San Salvador.
Overal ook enorme billboards met oud-guerillero Daniel Ortega erop, die in 2011 opnieuw een gooi wil doen naar het presidentschap. Hij spiegelt zich daarbij graag aan echte helden als Simon Bolívar en Augusto Sandino. 'Viva la Revolución!', 'Daniel 2011' en 'Fidel, Hugo, Daniel' (hahaha) zie je overal op de muren geklad. Benieuwd wat dat volgend jaar wordt, hopelijk geen nieuw geweld.
Samen met een Canadese jongen toch maar in het donker de wijk doorgestruind op zoek naar wat biertjes en wat dollars gewisseld in córdoba bij louche taxichauffers om te kunnen eten. Prima curry gegeten bij 'Restaurant Sara' wat in feite gewoon een kamer in het huis van Sara was, opgefleurd met een plastic appelboom, haha :D
Na de biertjes een paar uur geslapen, om 03:45 uur (!) eruit gegaan, taxi naar Airport en een uur of 4 vliegen naar Houston. Leuke twist of history: van Augusto Sandino Airport naar George Bush Airport, da's van heel links naar heel rechts in een paar uur haha :D
In de terminal in Houston dacht ik even dat ik het ruimteschip van Wall-E binnengelopen was: overal vadsig vette suppoosten die in carts voorbij zoefden. Zou me niks verbazen als de makers van Wall-E op dit soort plekken hun inspiratie opdeden ;)
Reizen is wachten. In Managua wachten, naar Houston vliegen, in Houston uuuren wachten, naar Londen vliegen, weer wachten, naar Amsterdam vliegen, trein gemist, wachten, trein naar Groningen (vanaf Zwolle stoptrein), naar huis lopen: mede door al dat wachten van deur tot deur 38 uur onderweg geweest! En dat ook nog 'tegen de klok in', dus voel me wat jetlaggerig.
Maar het was het allemaal waard, het was een memorabele reis. Nu nog een klein weekje bijkomen en dan weer naar school :(
Op naar de herfstvakantie, want dan ga ik een weekje met Arnoud naar Israël! (zie Azië!)

The neverending journey continues! ;)