Nicaragua

Na een monsteretappe van 8u tot 22u dwars door El Salvador en het zuidelijkste puntje Honduras aangekomen in León, Nicaragua. Het zesde en laatste land van de reis. De superdeluxe bus leek bij het inchecken en tijdens de reis met een ´stewardess´ net een vliegreis, haha. Balen was alleen dat ze vier infantiele B-films lieten zien, met mierzoete muziek daartussenin. Ze snappen hier niet dat je niet elk moment van de dag vermaakt hoeft te worden. Daar komt nog bij dat de films in het Spaans zijn nagesynchroniseerd en bijna alle liedjes Spaanstalige covers van westerse hits zijn...ja zo leren ze natuurlijk nooit Engels hiero! ;)
En die latino´s mogen dan van die macho´s zijn, ze zwijmelen allemaal weg op kitsche kwijlballades, slappe poprap en dancehall-reggae...afzien dus!
In León door het donkere centrum gelopen op zoek naar een hostel en daar twee dagen gebleven. Vond het best een mooie stad, maar de stinkende bussen en vrachtwagens die dwars door het stokoude centrum denderden deden er wel flink afbreuk aan. Na wat vergane koloniale glorie bezichtigd te hebben werden we in een museum bijgepraat door ex-guerrillero Ernesto (!), die ons vertelde over de revolutie van de Sandinisten tegen dictator Somoza. Vanzelfsprekend werd die laatste volop gesteund door de VS. Vanuit ´revolutie-hoofdstad´ León werd het verzet vanaf de jaren ´30 geleid door Augusto Sandino, de Che Guevara met cowboyhoed van Nicaragua. Ik heb ondertussen natuurlijk een T-shirt van de beste man :D
In 1979 lukte het de Sandinisten eindelijk de macht over te nemen (50.000 doden later) maar in plaats van het landje nu eindelijk met rust te laten, begon president Reagan vervolgens de contra-revolutie te financieren. De contra´s waren berucht wegens hun martelingen, onthoofdingen en andere misdaden, dit alles met goedkeuring van de CIA. Dit leverde nog eens 30.000 doden op, wat in verhouding naar populatie voor Nicaragua meer was dan de Amerikanen in de Burgeroorlog, 1e en 2e WO, Korea en Vietnam SAMEN aan mensen verloren!! Ongelofelijk wat die Amerikanen allemaal aangericht hebben in deze landen, voor hen letterlijk ´bananenrepublieken´. Ik zou me als ´gringo´ rot schamen en me bescheiden opstellen, maar dat zit gewoon niet in ze. De Amerikanen die we ontmoeten zijn bijna zonder uitzondering luidruchtig, arrogant, denigrerend tegen de locals en ontzettend slecht op de hoogte van hun eigen geschiedenis. Een meisje vertelde dat ze hier pas leerde wat de VS allemaal geflikt heeft, dat krijgen ze gewoon niet op school! Mijn beeld van de VS is dus nog negatiever geworden dan het al was..:(
We reisden door naar Granada, wat veel mooier, relaxter en zelfs autovrijer was dan León. En we kwamen midden in het carnaval aan! Drie nachten gekkigheid, met drumbands, danseresjes, versierde wagens en op zondag een optocht van meer dan 5000 (!) paarden met cowboys en -girls erop! Ertussendoor wemelde het van de straatverkopers met bier, ijs, gesuikerde appels, ballonnen, suikerspinnen en heel veel rum. De chaos was compleet, helemaal als er een paard op hol sloeg. Toen er vervolgens een enorm onweer losbarstte en wij tot onze enkels in de riooldrek stonden (dus daarom zijn de stoepen hier een halve meter hoog hehe), ging een Caraïbische drumband midden op straat in de stortbui haar act opvoeren, compleet met Indiaan-op-sokken, Afrikaan-sjamaan, danseresjes op blote voeten en meerdere mensen uit het publiek die hun libido niet onder controle konden houden! Wát een feest!! :D
Overdag hebben we Laguna Apoyo bezocht, een fraai en warm kratermeer in een oude vulkaan. Heerlijk gechilled, gezommen en gekayakt daar, en een wandeling gemaakt door het bos, waar we brulapen spotten. Beetje minder was dat er allemaal bussen en taxi´s (vanzelfsprekend luid toeterend) door het ´beschermde' bos scheurden en langs de waterkant overal de muziek over het water schalde. Verder een mooie plek.
De volgende dag op vulkaan Mombacho geklommen, waar alle bomen schitterend begroeid waren met orchideeën, bromelia´s en varens. Hete stoom ontsnapte uit gaten in de grond. Helaas geen mooi uitzicht, we zaten in de wolken. Daarna dé adrenaline-kick van de vakantie gehad bij de Canopy Tour, waar je met kabelbanen hoog door het bos vliegt, soms op de kop haha. We zaten in dezelfde boom als twee brulapen, heel apart. :D
Toen was het tijd door te reizen naar Isla de Ometepe, het eiland met de twee vulkanen dat midden in het Meer van Nicaragua ligt. Prachtige plek, hoewel ik er toch wat meer van had verwacht. Vooral de mensen waren er veel stugger, chagerijniger en minder goedlachs dan elders. De natuur was echt niet zo mooi als in Guatemala, Belize, Honduras. Ook erg veel armoedige krotjes gezien (maar dan wel weer met een schotelantenne op dak ahum..). We bivakkeerden in Santo Domingo, waar een mini-strandje was en we goedkoop aten in een ´comedor´. Een dagje naar tamelijk suffe petrogliefen gefietst (wel mooi uitzicht op de perfecte kegel van de Concepción, de hoogste van de twee vulkanen), een dagje voor 1 euro met de chicken bus het eiland over naar Charco Verde (waar we op slippers een natuurparkje door worstelden, tot tevredenheid van menig mier, mug, spin en vlo) en vooral veel in hangmatten gehangen en gezwommen in het meer.
Toen via Rivas door naar onze ´eindhalte´, waar we nu zijn: San Juan del Sur, zeg maar het Scheveningen van Nicaragua, maar zonder pier en met hogere golven. Het ambivalente van deze reis (en eigenlijk van elke reis) is dat je eigenlijk zo min mogelijk andere toeristen wilt zien om een beetje een ´exclusieve´ vakantie te hebben en dus de rimboe intrekt, maar dat je na een paar dagen wel weer verlangt naar een goede douche, goed eten, een kamer die niet lekt, schimmelt en vol beesten zit en dus naar de ´toeristenoorden´ gaat. Helaas krijg je dan de andere toeristen er gratis bij. Dat zijn dan Amerikanen die het beleid van Bush verdedigen, zatte Ozzies die de hele boel bij elkaar blèren en Fransen die tóch zo nodig foto´s met flits moeten maken bij nestende zeeschildpadden. Dat was trouwens verder erg bijzonder: deze bedreigde olive ridley turtles komen hier in de buurt ´s nacht aan wal om hun eieren te leggen. Zo leuk om te zien! Net pingpongballetjes haha. Daarna begraven ze hun nakomelingen zorgvuldig met zand, goed aanstampen en weer terug de zee in. Echt gaaf om bij te zitten, mits er dus geen gids meegaat die, tegen eerdere beloftes in, mensen ze laat aanraken voor de foto met flits... dierenbescherming derde wereld-style zeg maar :(
Op Playa Maderas zijn we twee dagen in de 3 á 4 meter hoge golven gedoken, goed gebakken totdat de dagelijkse buien losbarstten. En die duren niet maar een paar uur zoals men in Nederland vaak denkt. Dat gaat gerust de halve dag of nacht keihard door. Ik werd al wakker omdat m´n voeteneind doorweekt was, haha. Onze truck schampte op de terugweg een andere auto op een steil modderpaadje en beide auto´s gingen wachten op de politie, waardoor in het bos een kleine file ontstond. Het werd nog gekker toen de auto´s toch gingen proberen te passeren, eentje wegslipte en achteruit in de greppel belandde! Na een uur wachten op de politie (die in onze ´rescue-truck´ kwamen in plaats van in een eigen vehikel!) konden we de chaos van Latino´s achter ons laten. En dat alles voor één kras haha. Deze landen hebben nog een lange weg te gaan..
Birtes verjaardag (op de 20e) gevierd op het strand en in de beste restaurants van de vakantie. Zelden zo goed gegeten!
Net een slechte nacht gehad met dank aan onze dronken Anglosaksische medereizigers, lekkere pannekoekjes ontbeten en straks met de bus naar Managua, waar de trip echt eindigt. Morgenochtend vliegen we, dankzij die bastards van Continental die doodleuk de tijden veranderd hadden, via US en UK terug naar NL. Het was weer helemaal te gek en ik heb geen zin om weer in de dagelijkse sleur te belanden, maar heb hier soms ook wel genoeg van dat eeuwige mañana mañana en tegenstrijdige informatie, het gezoek naar eten en hostels en de slopende hitte.
Ach ja, het is nergens perfect, maar bijna overal leuk! :D:D