Honduras

Na een enorme trip met drie verschillende steeds kleiner en voller wordende bussen, zijn we in Honduras aangekomen! Het begrip 'chicken bus', zoals de goedkoopste bussen heten, nemen ze erg letterlijk: de kippen liepen los door het bagagerek haha. Het asfalt is overal prima, met uitzondering waar mudslides en grote stenen stukken hebben weggeslagen. Gelukkig was het nu droog ;)
De reistijd werd verdubbeld omdat mensen overal langs de weg opgepikt en afgezet worden, en er letterlijk dwars door de marktcentrumpjes van de stadjes gemanouvreerd wordt. In Chiquimula zelfs twee keer, en dan ook nog lang en loos wachten op niemand, terwijl de motor lekker doorronkt. Dan eindelijk weer verder en een straat verder weer voor iedereen stoppen, zucht... zo wordt het natuurlijk nooit wat met die landen ;). Ze zetten hier nooit de motor af, geen wonder dat het in de straatjes zo heet is. Je zou er je marktkraampje naast hebben staan. Zelfs bij het tanken laten ze de motor aan!
In Copán ingecheckt in Cafe Via Via, een Belgische keten die de zaakjes goed voor elkaar had. Beste eten tot nu toe! De dag erop naar de beroemde ruïnes gegaan, onderweg begroet door scarlet macaws (ara's) en agouti's. Copan is kleiner dan de andere Mayasteden die we zagen, maar wel veel mooier en gedetailleerder versierd. Overal metershoge stèla's van vorsten uit de gloriedagen van dit Maya-rijk, een enorme Hiëroglyfentrap en veel afbeeldingen van papegaaien, jaguars, slangen, doodshoofden en schelpen. Supermooi allemaal weer! Nogmaals: 7e/8e eeuw hè! Ook hier, net als Tikal, was een deel nog steeds bedekt door de jungle, wat het een extra dimensie geeft. Blij dat we hier ook nog ff langsgegaan zijn!
Gisteren de echte outback van Honduras ingetrokken, met sloooome busjes waar ze aan het eind van de rit liefst 25 mensen ingepropt hadden. Sinds Swaziland niet meer in zo'n propvol busje gezeten, Afrika-Amerika: 1-1! ;)
Onderweg moesten we van de zwaarbewapende politie allemaal er nog uit en werden ID's gecheckt en de bus op drugs of wapens doorzocht. Gelukkig lieten ze ons met rust. Je ziet in Guatemala en Honduras veel meer bewakers met enorme shotguns en cowboypistolen lopen, bij banken, benzinepompen, winkels etc. In El Salvador schijnt het nog gekker te zijn. En dat moet je dan een veilig gevoel geven...hmmz.
Na een zes uur durende hobbelrit belandden we gisteren dan in Gracias, de oude hoofdstad van Centraal-Amerika, een 19e-eeuwse unie die niet lang stand hield. Het bleek een tamelijk suf dorp, waar 's avonds alles vroeg sloot, nergens een leuk terras of kroegje was en geen toerist te bekennen was. Het leek wel of ze het plaatsje drooggelegd hadden, er was zelfs geen bier in de winkeltjes te krijgen, grrr! Misschien niet zo'n gekke maatregel als je ziet hoeveel mensen hier knetterkaal langs de weg hun roes liggen uit te slapen.
We vonden een betonnen hotelletje, die dan wel weer een hete douche heeft, een luxe hier! Tenminste, als het water het doet, want 's middags is er meestal een aantal uur geen water tot een uur of 9. De regering zegt dat de bergbewoners in de regentijd water genoeg hebben en draait de kraan vrolijk dicht...
Vandaag rustig aan gedaan want Birte was vannacht ziek geworden, waarschijnlijk van de slushpuppy van gisteravond. Toch ging ze dapper mee naar het NP Montaña de Celaque, waar we een stuk van de hoogste berg van Honduras beklommen hebben. Bleek net als het veelgeprezen dorp (in de LP althans) niet al te spectaculair. Een paar andere toeristen (ze zijn er dus wel, zij het weinig) gingen in twee dagen naar de top met hun tentjes. Wij daalden af met een tuktuk (ja erg geinig, die had ik hier ook niet verwacht) en zitten nu ff zonder lempira's omdat de banken al om half 12 dicht zijn gegaan en morgen ook dicht zijn. Nergens een pin te bekennen ook. Misschien morgen in Santa Rosa proberen. We gaan vroeg op om zover mogelijk El Salvador in te trekken, hopelijk helemaal tot het strand aan de Pacific! Maar dan nemen we een keertje niet de chicken bus hehe! :D