Zuid-Oost-Europa I (2006)
Door: thijsdegroot
Blijf op de hoogte en volg Thijs
14 Juli 2006 | Roemenië, Boekarest
BALKAN I: De Balkan Express! (2006)
SLOVENIË, KROATIË, SERVIË, BULGARIJE, ROEMENIË
In 2006 ging ik met Arnoud in de zomer van Slovenië naar Roemenië over de noordelijke Balkan. Na een vreselijke vliegreis met allerlei problemen (zo moesten we via Praag én via Parijs in een minivliegtuigje vliegen) landden we in Ljubljana, SLOVENIË. Vier hoofdsteden in één dag, dat moet een record zijn! Ik had op de één of andere manier altijd al een zwak voor Slovenië en dat heb ik nog steeds. Eerste indrukken: Tsjechië meets Zwitserland, vriendelijk, modern én Oostblok, bergachtig (Balkan he ;-)).
We zaten in hostel Alibi vlak buiten het centrum, maar de stad was zo klein dat je alles makkelijk kon lopen. Langs de Ljubljanica-rivier wemelde het van de barretjes, terrassen en restaurants; het 'Utrecht van de Balkan';). De volgende dagen het kasteel en de oude stad bekeken, uitgegaan in alternatieve wijk Metelkova en een dag aan het idyllische Meer van Bled doorgebracht. Daar stond ook het oudste kasteel van Slovenië: met al 1000 jaar een Webberpad! :D
Per trein doorgereden naar Zagreb, KROATIË voor maar 12 euro. Die stad bleek stukken drukker, chaotischer, Oostblokkeriger en heter. Wel weer erg behulpzame mensen, die zorgden dat we in de goede trams belandden richting hostel Ravnice. In het centrum was naar verluidt de langste kroegenstraat van Europa, en lang was-ie! Iedereen flaneerde onophoudelijk heen en weer, maar de meeste mensen bleken aan de Kroatische kust te zitten. Daardoor was het uitgaansleven tamelijk lafjes. De stad was aardig maar niet al te bijzonder en ook weer in één dag goed te doen. Met twee Belgische meisjes gegeten en op stap geweest. Integrace!
De laatste dag iets buiten de stad goed liggen bakken & braden bij een meertje: het was prachtig weer. Op de terugweg puur toevallig in een stroom voetbalsupporters beland en meegegaan naar de Kroatische Supercup tussen kampioen Dinamo Zagreb en bekerwinnaar Rijeka in het grote Maksimir-stadion! Voor iets van 3 euro stonden we ineens tussen de Torcida, de letterlijk en figuurlijk knetterkale, bloedfanatieke harde kern die zich Bad Blue Boys noemen. Het KEIharde gezang, geklap, het vuurwerk en de vlaggen deden me denken aan de Curva Fiesole van Fiorentina, maar nóg intenser! Ze hadden enorm veel liedjes, veel beter dan dat platte ole ole wat we in Holland doen. Met uitblinker Luka Modric won Dinamo overtuigend met 3-1, we zongen ze nog één keer toe bij de ereronde en toen stonden we met suizende oren weer buiten. Geweldig gaaf!! :D
De volgende stop bleek de heftigste van de vakantie te worden: Belgrado, SERVIË! In dik zes uur erheen per trein, door de vruchtbare Vojvodina vol maïs. In de buitenwijken van Belgrado zagen we gelijk al krottenwijken waar de Roma op Afrikaanse wijze tussen de golfplaten moeten leven. In de trein Kristoffer en Margharita ontmoet, twee Denen die met ons een hostel gingen zoeken. 's Avonds op stap geweest naar de vermaarde disco-boten die in de Sava liggen, die zonder problemen de hele nacht hun beats over het water (en de stad) mochten blazen. Bij het ontbijt ontmoetten we Nicola (Nick) uit Brazilië die de komende dagen met ons optrok, samen met de Denen. Erg aardige en grappige lui allemaal.
De Citadel beklommen waar de Servische jeugd in de jaren '90 de NAVO-bombardementen op hun stad bekeek (onderwijl enorm feestvierend alsof het je laatste dag is, wat goed zou kunnen) en waar je een fraai uitzicht had over het kruispunt van Donau en Sava. Bij het militair museum dwaalden m'n gedachten af naar Vietnam, want ook hier werden de Amerikanen als bad guys afgebeeld (er lag o.a. een stuk van een Stealth waarvan men beweerde dat een oude boer hem met een karabijn uit de lucht geschoten had!). Overigens hoopten de meeste jongeren in de oorlog ook dat Milosevic zo snel mogelijk zou verliezen.
Verderop allerlei megagrote orthodoxe kerken bekeken (met het graf van Stefan Dusan, zeg maar de Willem van Oranje van Servië ;).) In het centrum zagen we kapot gebombardeerde regeringsgebouwen, waar we stiekem fotografeerden, want dat mocht niet van de soldaten daar.
's Nachts opnieuw naar de Citadel geklommen, waar DJ's een tof openluchtfeest vol coole indierock bouwden en we steeds maffer gingen dansen (Plan B). Zo tegen achten waren we weer 'thuis', maar niet voordat we de puntjes op de o hadden gezet bij de dönertent.
De middag erop met twaalf mensen van vijf nationaliteiten naar het graf van Tito geweest, waaromheen in vitrines allerlei kitsche kado's van andere wereldleiders lagen. Veel lol gehad. De Serviërs die mee waren vertelden van alles over hun stad, waar zoveel geschiedenis geschreven is. Interessant om het uit de eerste hand, en ook eens van hun kant, te horen.
Via een meertje waar men letterlijk zij aan zij lag te bakken (deed me aan de zeehondenkolonie in Cape Cross, Namibië denken;-)!) belandden we weer op de drijvende bars in de Sava, met DJ The Hacker (saai), Black Russians (lekker) en de zusjes Radica en Dragana (leuk). Uiteindelijk zaten we om 7 uur in de opkomende zon af te pilzen en ging Nick in één keer door de trein in naar Boedapest, haha.
Met onze brakke hoofden een paar uur later met de zusjes weer naar het meer gegaan en toen in de nachttrein naar Sofia gestapt. Wat een gave stad, dat Belgrado!:D
De trip duurde bijna twaalf uur, vooral door urenlang oponthoud aan de grens, midden in de nacht grrr. Maar toen waren we wel in BULGARIJE!
In dat land drie stops gemaakt: Eerst dus hoofdstad Sofia, met van elke godsdienst een groot gebedshuis; de Alexander Nevski-kathedraal won op punten, mede door vier monniken die vierstemmig stonden te zingen. Overal reden auto's met de NL-, D- of A-stickers er nog op, mmm...verdacht. De vrouwen waren boven verwachting mooi, maar met grote neuzen; we kwamen steeds dichter bij Turkije haha ;-). Ondanks de hipheid van de jeugd trof je hier wel veel meer communistische botheid en desinteresse dan in oud-Joegoslavië. Nog naar de film Superman geweest (niet super) en met hosteldame Toni en een hele club andere hostelgasten weer hard op stap geweest. Gekkigheid! Plan B! ;-)
De dag erop per bus door het mooie glooiende land naar Veliko Tarnovo, de oude hoofdstad van het Middeleeuwse Bulgarije. Dat bleek prachtig tegen de helling aangebouwd, met soms vijf huizen op elkaar en erboven een imposant fort waar we nog een vos zagen. Lekker om even uit de stadsjungle te zijn, frisse lucht te happen en het goedkoopste bier sinds Brno '97 te drinken: 50 cent voor een halve liter! :)
De laatste etappe voerde naar Varna aan de Zwarte Zee. Onderweg zagen we schaapherders, ezelskarren en mensen die met een zeis de berm maaiden. De strepen op het midden van de weg werden gewoon met de hand geverfd terwijl het verkeer aan beide zijden voorbij raasde! In het Flag Hostel bleek alleen nog plaats op de bank in de keuken, dus was het zaak zo lang mogelijk dóór te gaan, hetgeen overigens weer prima is gelukt, hehe. Eerst doken we natuurlijk de zee in, waar pal aan het strand de bars en restaurants staan, how convenient! De disco's puilden zoals overal in Midden- en Oost-Europa weer uit van de mooie meisjes en de foute kerels, en iedereen rookte zich weer de tering :(. Met een paar Ozzies en Kiwi's twee nachten op stap gegaan, nog een akkevietje met een a-relaxte uitsmijter gehad en staan swingen op foute Balkanpop. Oioioi. Vervolgens in alle vroegte per minibus naar Boekarest!
Met het oversteken van de Donau (daar was-ie weer!) bereikten we ROEMENIË, waar we mooie houten huifkarren van Roma zagen en paarden en koeien overal los liepen. Toen doemden de eerste betonblokken van Boekarest al op en reden we de enorme stad in. Iedereen doet altijd zo negatief over deze stad, maar dat is dan vaak omdat die kritikasters a. voor het eerst in het Oostblok kwamen, b. de schoonheid van sociaal-realistische architectuur niet onderkennen ;), en c. niet op de juiste plekken komen omdat ze niet integreren met de locals. Kort gezegd: Boekarest is gewoon tof! :D
Grote, brede boulevards, enorme stokoude en gloednieuwe gebouwen, vriendelijkere mensen dan in Bulgarije, heel veel historie, makkelijkere (want Latijnse) taal dan in de buurlanden en op de warme zomeravonden in het licht van de avondzon een sfeer van oude grandeur die ergens deed denken aan Parijs. Toch zag je natuurlijk ook een hoop betonnen meuk, eeuwenoude kerkjes die weggedrukt waren door lelijke flats en overal stinkende ouwe bakkies.
We zaten in het Carpati Hotel, naast een gezellig park waar een prima terras aan een vijver was. Later belandden we op een studentenfeest in Club A, waar het helaas snikheet was en helemaal blauw stond. In de Planters was het beter toeven en ontmoette Arnoud Carmen, waar hij 'even' een wandelingetje mee ging maken. Ik kon 'm later niet meer terugvinden en ben maar alleen lopend door pikdonker Boekarest teruggegaan naar het hotel. Onderweg nog bijna in een metersdiepe put gevallen, wat blijkt: 's nachts haalt de gemeente de putdeksels weg omdat ze anders gestolen worden! Na een tussenstop in een dönertent kwam ik exact tien seconden na Out bij het hotel (hij was met de taxi).
De dagen erop de stad bezichtigd. Ceaucescu's monstrueuze paleis, ironisch Casa Poporului (Huis van het Volk) genaamd, van buiten bekeken. Wat een gigantisch lomp ding!! Ze hebben er wel een hele wijk met 70.000 mensen voor gedwongen te verhuizen...:( Aan de voet ligt een boulevard die expres 6 meter langer is dan de Champs Elysées; verderop staat een replica van de Arc de Triomphe. Aan grootheidswaanzin weer geen gebrek. Her en der in de stad zie je kruisen en monumenten ter herinnering aan de revolutie van 1989, en op het Revolutieplein zie je de kogelgaten nog op het balkon waar Ceaucescu z'n laatste toespraak hield. Carmen vertelde ons hoe het eraan toe ging; zij was er als kind ook bij. Indrukwekkend.
De laatste nacht in de coole kelderbar Underworld geweest, maar daar was het niet al te druk, dus niet al te gek meer gedaan. De terugreis verliep trouwens net als heen chaotisch: eerst viel de stroom op Otopeni Airport uit, daarna stonden we met het vliegtuig meer dan drie kwartier in de hitte op de startbaan te wachten op vertrek (de papieren waren niet in orde ofzo) en moesten we in Praag ons wéér laten omboeken (ditmaal via Frankfurt)omdat we de aansluiting gemist hadden. Fuck Czech Airlines! Vanaf daar namen de Duitsers van Lufthansa de boel gelukkig over. Het kan dus toch: stipt op tijd vliegen, genoeg beenruimte, aardig personeel en een koude Warsteiner. We zaten met onze baarden en gore kloffie tussen allemaal zakenmannen in pak haha.:)
In totaal, incl. trein naar Groningen, meer dan 15 uur onderweg geweest, waarvan meer dan de helft van de tijd wachten was.. Ach ja: we dronken onze laatste lauwe Roemeense Ursus en toastten op de Balkan Express! :D
SLOVENIË, KROATIË, SERVIË, BULGARIJE, ROEMENIË
In 2006 ging ik met Arnoud in de zomer van Slovenië naar Roemenië over de noordelijke Balkan. Na een vreselijke vliegreis met allerlei problemen (zo moesten we via Praag én via Parijs in een minivliegtuigje vliegen) landden we in Ljubljana, SLOVENIË. Vier hoofdsteden in één dag, dat moet een record zijn! Ik had op de één of andere manier altijd al een zwak voor Slovenië en dat heb ik nog steeds. Eerste indrukken: Tsjechië meets Zwitserland, vriendelijk, modern én Oostblok, bergachtig (Balkan he ;-)).
We zaten in hostel Alibi vlak buiten het centrum, maar de stad was zo klein dat je alles makkelijk kon lopen. Langs de Ljubljanica-rivier wemelde het van de barretjes, terrassen en restaurants; het 'Utrecht van de Balkan';). De volgende dagen het kasteel en de oude stad bekeken, uitgegaan in alternatieve wijk Metelkova en een dag aan het idyllische Meer van Bled doorgebracht. Daar stond ook het oudste kasteel van Slovenië: met al 1000 jaar een Webberpad! :D
Per trein doorgereden naar Zagreb, KROATIË voor maar 12 euro. Die stad bleek stukken drukker, chaotischer, Oostblokkeriger en heter. Wel weer erg behulpzame mensen, die zorgden dat we in de goede trams belandden richting hostel Ravnice. In het centrum was naar verluidt de langste kroegenstraat van Europa, en lang was-ie! Iedereen flaneerde onophoudelijk heen en weer, maar de meeste mensen bleken aan de Kroatische kust te zitten. Daardoor was het uitgaansleven tamelijk lafjes. De stad was aardig maar niet al te bijzonder en ook weer in één dag goed te doen. Met twee Belgische meisjes gegeten en op stap geweest. Integrace!
De laatste dag iets buiten de stad goed liggen bakken & braden bij een meertje: het was prachtig weer. Op de terugweg puur toevallig in een stroom voetbalsupporters beland en meegegaan naar de Kroatische Supercup tussen kampioen Dinamo Zagreb en bekerwinnaar Rijeka in het grote Maksimir-stadion! Voor iets van 3 euro stonden we ineens tussen de Torcida, de letterlijk en figuurlijk knetterkale, bloedfanatieke harde kern die zich Bad Blue Boys noemen. Het KEIharde gezang, geklap, het vuurwerk en de vlaggen deden me denken aan de Curva Fiesole van Fiorentina, maar nóg intenser! Ze hadden enorm veel liedjes, veel beter dan dat platte ole ole wat we in Holland doen. Met uitblinker Luka Modric won Dinamo overtuigend met 3-1, we zongen ze nog één keer toe bij de ereronde en toen stonden we met suizende oren weer buiten. Geweldig gaaf!! :D
De volgende stop bleek de heftigste van de vakantie te worden: Belgrado, SERVIË! In dik zes uur erheen per trein, door de vruchtbare Vojvodina vol maïs. In de buitenwijken van Belgrado zagen we gelijk al krottenwijken waar de Roma op Afrikaanse wijze tussen de golfplaten moeten leven. In de trein Kristoffer en Margharita ontmoet, twee Denen die met ons een hostel gingen zoeken. 's Avonds op stap geweest naar de vermaarde disco-boten die in de Sava liggen, die zonder problemen de hele nacht hun beats over het water (en de stad) mochten blazen. Bij het ontbijt ontmoetten we Nicola (Nick) uit Brazilië die de komende dagen met ons optrok, samen met de Denen. Erg aardige en grappige lui allemaal.
De Citadel beklommen waar de Servische jeugd in de jaren '90 de NAVO-bombardementen op hun stad bekeek (onderwijl enorm feestvierend alsof het je laatste dag is, wat goed zou kunnen) en waar je een fraai uitzicht had over het kruispunt van Donau en Sava. Bij het militair museum dwaalden m'n gedachten af naar Vietnam, want ook hier werden de Amerikanen als bad guys afgebeeld (er lag o.a. een stuk van een Stealth waarvan men beweerde dat een oude boer hem met een karabijn uit de lucht geschoten had!). Overigens hoopten de meeste jongeren in de oorlog ook dat Milosevic zo snel mogelijk zou verliezen.
Verderop allerlei megagrote orthodoxe kerken bekeken (met het graf van Stefan Dusan, zeg maar de Willem van Oranje van Servië ;).) In het centrum zagen we kapot gebombardeerde regeringsgebouwen, waar we stiekem fotografeerden, want dat mocht niet van de soldaten daar.
's Nachts opnieuw naar de Citadel geklommen, waar DJ's een tof openluchtfeest vol coole indierock bouwden en we steeds maffer gingen dansen (Plan B). Zo tegen achten waren we weer 'thuis', maar niet voordat we de puntjes op de o hadden gezet bij de dönertent.
De middag erop met twaalf mensen van vijf nationaliteiten naar het graf van Tito geweest, waaromheen in vitrines allerlei kitsche kado's van andere wereldleiders lagen. Veel lol gehad. De Serviërs die mee waren vertelden van alles over hun stad, waar zoveel geschiedenis geschreven is. Interessant om het uit de eerste hand, en ook eens van hun kant, te horen.
Via een meertje waar men letterlijk zij aan zij lag te bakken (deed me aan de zeehondenkolonie in Cape Cross, Namibië denken;-)!) belandden we weer op de drijvende bars in de Sava, met DJ The Hacker (saai), Black Russians (lekker) en de zusjes Radica en Dragana (leuk). Uiteindelijk zaten we om 7 uur in de opkomende zon af te pilzen en ging Nick in één keer door de trein in naar Boedapest, haha.
Met onze brakke hoofden een paar uur later met de zusjes weer naar het meer gegaan en toen in de nachttrein naar Sofia gestapt. Wat een gave stad, dat Belgrado!:D
De trip duurde bijna twaalf uur, vooral door urenlang oponthoud aan de grens, midden in de nacht grrr. Maar toen waren we wel in BULGARIJE!
In dat land drie stops gemaakt: Eerst dus hoofdstad Sofia, met van elke godsdienst een groot gebedshuis; de Alexander Nevski-kathedraal won op punten, mede door vier monniken die vierstemmig stonden te zingen. Overal reden auto's met de NL-, D- of A-stickers er nog op, mmm...verdacht. De vrouwen waren boven verwachting mooi, maar met grote neuzen; we kwamen steeds dichter bij Turkije haha ;-). Ondanks de hipheid van de jeugd trof je hier wel veel meer communistische botheid en desinteresse dan in oud-Joegoslavië. Nog naar de film Superman geweest (niet super) en met hosteldame Toni en een hele club andere hostelgasten weer hard op stap geweest. Gekkigheid! Plan B! ;-)
De dag erop per bus door het mooie glooiende land naar Veliko Tarnovo, de oude hoofdstad van het Middeleeuwse Bulgarije. Dat bleek prachtig tegen de helling aangebouwd, met soms vijf huizen op elkaar en erboven een imposant fort waar we nog een vos zagen. Lekker om even uit de stadsjungle te zijn, frisse lucht te happen en het goedkoopste bier sinds Brno '97 te drinken: 50 cent voor een halve liter! :)
De laatste etappe voerde naar Varna aan de Zwarte Zee. Onderweg zagen we schaapherders, ezelskarren en mensen die met een zeis de berm maaiden. De strepen op het midden van de weg werden gewoon met de hand geverfd terwijl het verkeer aan beide zijden voorbij raasde! In het Flag Hostel bleek alleen nog plaats op de bank in de keuken, dus was het zaak zo lang mogelijk dóór te gaan, hetgeen overigens weer prima is gelukt, hehe. Eerst doken we natuurlijk de zee in, waar pal aan het strand de bars en restaurants staan, how convenient! De disco's puilden zoals overal in Midden- en Oost-Europa weer uit van de mooie meisjes en de foute kerels, en iedereen rookte zich weer de tering :(. Met een paar Ozzies en Kiwi's twee nachten op stap gegaan, nog een akkevietje met een a-relaxte uitsmijter gehad en staan swingen op foute Balkanpop. Oioioi. Vervolgens in alle vroegte per minibus naar Boekarest!
Met het oversteken van de Donau (daar was-ie weer!) bereikten we ROEMENIË, waar we mooie houten huifkarren van Roma zagen en paarden en koeien overal los liepen. Toen doemden de eerste betonblokken van Boekarest al op en reden we de enorme stad in. Iedereen doet altijd zo negatief over deze stad, maar dat is dan vaak omdat die kritikasters a. voor het eerst in het Oostblok kwamen, b. de schoonheid van sociaal-realistische architectuur niet onderkennen ;), en c. niet op de juiste plekken komen omdat ze niet integreren met de locals. Kort gezegd: Boekarest is gewoon tof! :D
Grote, brede boulevards, enorme stokoude en gloednieuwe gebouwen, vriendelijkere mensen dan in Bulgarije, heel veel historie, makkelijkere (want Latijnse) taal dan in de buurlanden en op de warme zomeravonden in het licht van de avondzon een sfeer van oude grandeur die ergens deed denken aan Parijs. Toch zag je natuurlijk ook een hoop betonnen meuk, eeuwenoude kerkjes die weggedrukt waren door lelijke flats en overal stinkende ouwe bakkies.
We zaten in het Carpati Hotel, naast een gezellig park waar een prima terras aan een vijver was. Later belandden we op een studentenfeest in Club A, waar het helaas snikheet was en helemaal blauw stond. In de Planters was het beter toeven en ontmoette Arnoud Carmen, waar hij 'even' een wandelingetje mee ging maken. Ik kon 'm later niet meer terugvinden en ben maar alleen lopend door pikdonker Boekarest teruggegaan naar het hotel. Onderweg nog bijna in een metersdiepe put gevallen, wat blijkt: 's nachts haalt de gemeente de putdeksels weg omdat ze anders gestolen worden! Na een tussenstop in een dönertent kwam ik exact tien seconden na Out bij het hotel (hij was met de taxi).
De dagen erop de stad bezichtigd. Ceaucescu's monstrueuze paleis, ironisch Casa Poporului (Huis van het Volk) genaamd, van buiten bekeken. Wat een gigantisch lomp ding!! Ze hebben er wel een hele wijk met 70.000 mensen voor gedwongen te verhuizen...:( Aan de voet ligt een boulevard die expres 6 meter langer is dan de Champs Elysées; verderop staat een replica van de Arc de Triomphe. Aan grootheidswaanzin weer geen gebrek. Her en der in de stad zie je kruisen en monumenten ter herinnering aan de revolutie van 1989, en op het Revolutieplein zie je de kogelgaten nog op het balkon waar Ceaucescu z'n laatste toespraak hield. Carmen vertelde ons hoe het eraan toe ging; zij was er als kind ook bij. Indrukwekkend.
De laatste nacht in de coole kelderbar Underworld geweest, maar daar was het niet al te druk, dus niet al te gek meer gedaan. De terugreis verliep trouwens net als heen chaotisch: eerst viel de stroom op Otopeni Airport uit, daarna stonden we met het vliegtuig meer dan drie kwartier in de hitte op de startbaan te wachten op vertrek (de papieren waren niet in orde ofzo) en moesten we in Praag ons wéér laten omboeken (ditmaal via Frankfurt)omdat we de aansluiting gemist hadden. Fuck Czech Airlines! Vanaf daar namen de Duitsers van Lufthansa de boel gelukkig over. Het kan dus toch: stipt op tijd vliegen, genoeg beenruimte, aardig personeel en een koude Warsteiner. We zaten met onze baarden en gore kloffie tussen allemaal zakenmannen in pak haha.:)
In totaal, incl. trein naar Groningen, meer dan 15 uur onderweg geweest, waarvan meer dan de helft van de tijd wachten was.. Ach ja: we dronken onze laatste lauwe Roemeense Ursus en toastten op de Balkan Express! :D
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
