Brazilië (2011)

Al zeker tien jaar liepen we met het Downstage Dream Team, als we weer een weekendje Duitsland deden, te blaten dat we ooit een keer naar Rio de Janeiro moesten. De ultieme bestemming. En nu, in 2011, is het decadente plan dan echt uitgevoerd: Met eeuwig dank aan eindbaas Ziggy zijn we in de herfstvakantie een week in Brazilië geweest!! :D

Op vrijdag gelijk uit school door naar Schiphol, alwaar het team zich verzamelde: Ziggy, Dr. Bacardi, Calvani, Anziano en (ondergetekende) T-Ice. Helaas ontbrak Joey. In het vliegtuig met Ziggy en Anzi enorme lol gehad tijdens menig glaasje Ballantine’s; in de categorie: je had erbij moeten zijn!
’s Morgens vroeg landden we in Rio de Janeiro en reden met een taxi de enorme stad in naar Ipanema, de wijk waar wij in Ipanema Beach House hadden gereserveerd. Prima plek. Vlak om de hoek lag al het beroemde strand, helaas was het miezerig weer. We maakten een wandeling naar een uitkijkpunt op de rotsen en voor we het wisten zaten we aan onze eerste caipirinha’s! :). Er waren surf- en wakeboardwedstrijden op de flinke golven. Wat geweldig om ineens hier te zijn, hier heb ik vaak over gedroomd! De setting van Rio is waanzinnig mooi: overal stranden, steile rotsen, eilandjes, tropisch woud en overal in de straten uitbundige vegetatie. Qua architectuur is er minder te beleven, maar de ligging maakt alles goed.

Na lekker bijgepit te hebben, bleek de volgende dag het weer een stuk verbeterd, dus togen we richting Pão de Açúcar, beter bekend als het Suikerbrood. Met de James Bond-kabelbaantjes omhoog, resulterend in het spectaculair uitzicht over Rio: de havens, het centrum, een enorme brug over wat de Portugezen ooit in januari 1502 abusievelijk aanzagen voor een rivier (hence the name), stranden, de bergen en in de verte het beroemde Christusbeeld. Ge-wel-dig!! Langs de steile wand van het Suikerbrood klommen bergbeklimmers omhoog, gieren draaiden hun rondjes om de top, er was een luchtshow van oude vliegtuigen en we bewonderden de mooie zijdeaapjes in de bosjes. Daar zit je dan, met een koude Antarctica-pils naar het mooiste stadsgezicht op aarde te kijken…
’s Middags volgde alweer een volgend hoogtepunt: we gingen naar een voetbalwedstrijd! Voetjebal mag je hier niet overslaan natuurlijk. Het werd Flamengo-Santos, in het Stadio Engenhão omdat het Maracanã helaas verbouwd werd voor het WK 2014. Met een busje toeristen erheen, inpilzen bij de plaatselijke supportersbar, een Flamengo-shirt van Ronaldinho gekocht (die helaas geschorst was), foto’s geschoten bij het standbeeld van Garrincha en toen de tribunes op. Het zat lang niet vol, maar de sfeer was prima, helemaal toen Deivid van ‘Fla’ schoorde. Dat was de 1-1, want toptalent Neymar had Santos uit een penalty al op voorsprong gezet (terwijl een tegenstander nog z’n broek uit trok haha). Het voetbal was niet echt hoogstaand, veel geren en gepiel, zo zagen Bacardi, Calvani en ik namens ‘Dio in Rio’. Kwam bekend voor dus ;).

Op maandag was het strakblauw en goed warm; de zomer stond op beginnen. De beste dag voor het allermooiste uitzicht, dat vanaf de Corcovado, onder de voeten van Jesus himself: de Cristo Redentor! Met een supersteil trammetje omhoog getuft, dwars door de jungle, onderweg getrakteerd op een salsaband die even instapte. Boven zagen we een bruine (kuif)kapucijnaap aan de draden van de tram hangen. Toen de trappen op en daar lag Rio onder ons: magnifiek uitzicht, zonder twijfel beste ooit op een stad! :). We schoten bergen foto’s (mooie en lollige) van dit Wereldwonder (na Colosseum en Chichén Itzá mijn derde van de 7).
Op het strand van Ipanema afgebakken en een balletje hooggehouden, hoewel dat laatste niet zo goed meer ging na alle caipirinha’s, zodat we enorm detoneerden met alle begaafde balkunstenaars om ons heen. Wel een mooie zonsondergang. Gegeten in uitgaanswijk Lapa, naast een verlicht aquaduct en bizar vormgegeven kathedraal. We belandden in een achterafstraatje waar live-muziek, volk op straat en kolossale caipirinha’s uit oma’s kraampje voor een prima sfeer zorgden.

Omdat we niet de hele week op één plek wilden blijven, zijn we dinsdags per bus en boot naar Ilha Grande gegaan, het tropisch paradijseiland een stuk ten zuiden van Rio. Aanrader! Op de boot zeiknat van de golven geworden, maar dat was zo weer droog: het was bijna 30 graden! Hallo Holland! :D
Ons hostel Aquario was vrij ranzig, maar goedkoop, en er stond ’s avonds -na lang wachten- een BBQ op het terras voor ons klaar.
Even krachten opdoen voor de dag erop, toen we afwisselend lopend en fietsend het eiland verkenden. In de snikhitte door de jungle, waar we brulapen en allerlei fraai gevogelte zagen. Ons doel was Dois Rios, een bounty-strand dat in de Stranden Top 10 van de wereld schijnt te staan, en inderdaad: het was prachtig! :)
Met Anzi de hele col overgefietst en uitgeput bij een familie in een goeddeels verlaten dorpje pasta met vis gegeten. Na een tijdje bakken en zwemmen het hele eind weer teruggelopen op hiking-tempo; drijfnat kwamen we bij het hostel terug, bijna nog eerder dan de fietsers.

De dag erna per boot naar het grootste strand Lopes Mendes gegaan, waar we weer zijdeaapjes om ons heen zagen. Ook dit was weer een strand uit de reclamefolders, zo mooi. We gingen terug lopen, maar die haas van een hosteleigenaar had de tijden verkeerd verteld, want het bleek een stuk verder en zwaarder te zijn dan de dag ervoor. En we moesten de ferry halen. Kwam allemaal weer goed natuurlijk, nog een hapje gegeten in het dorpje aan het water en toen in de opkomende zeemist met de ferry terug naar de vaste wal. Van daar als altijd de laatste bus (en wat BVO’tjes) gehaald en een paar uur later waren we alweer in Rio. Erg relaxed uitstapje!
Ditmaal zaten we in een krap kamertje in het Adventure Hostel, wat vooral lastig was voor Calvani en Anziano, die beide die nacht ziek werden. De volgende dag bleef Calvani in het hostel achter en verkende de rest het Centro en Lapa, onder andere de mozaïektrappen van Santa Teresa, het geweldige interieur van de piramide-kathedraal en de weinige straatjes die nog deden denken aan lang vervlogen koloniale tijden. Toen per bus naar de Copacabana, waar weer fanatiek werd gevoetbald en gevolleybald en de caipirinha’s gek genoeg alweer prima smaakten! :)
’s Avonds ben ik met Anzi naar een concert van The Kills geweest, in het semi-openluchttheater Circo Voador. Coole muziek, palmbomen, koude drankjes, maf verklede mensen (het was Halloween): erg geslaagd! Daarna in Lapa in de wekelijkse salsa-avond beland, met duizenden mensen op straat en in kroegen; erg gezellig. Jammer genoeg raakte Calvani nog zijn camera kwijt.. :(

De laatste dag besloten Ziggy, Anzi en ik met een tour mee te gaan naar Rocinha, aangekondigd als de grootste sloppenwijk van Latijns-Amerika. Achterop brommers de berg op (deed me aan West-Afrika denken) dwars door de wijk, waar gewapende maffiosi vanaf de daken de boel in de gaten hielden. Vanaf de top wandelden we via allerlei trappetjes en steegjes door de drek weer naar beneden. Een gids vertelde over het leven in een dergelijke wijk, een leven zoals helaas de meerderheid van de Carioca’s moet leiden. Kinderen drumden voor ons, we kochten cake bij een bakkerijtje, zagen kogelgaten in muren en ingestorte huisjes, en hoorden hoe de mensen hier gevangen zitten in een vicieuze cirkel van armoede, corruptie, geweld en falende politici. Ook dat deed me sterk aan Afrika denken, net als de goedlachse mensen en lieve kindjes overal. Indrukwekkend!
De overgang naar Ipanema Beach kon niet groter, maar hey: dit werd onze laatste kans op een caipirinha aan de boulevard, onder de palmen, in het ondergaande, heerlijk warme zonlicht. Zucht…wát een stad!! :D

RRRIIIIIOOOOOOO!!! :D :D :D